Benim Ege'den önceki ilk üniversitem İstanbul Arel Üniversitesi idi.
Hayatımın dönüm noktasının, o okul olduğunu söylemeliyim.
Dostluğun ne demek olduğunu ben ilk defa orada öğrendim, kesinlikle.
Hepimiz okulun bitmesiyle farklı yollara dağıldık, ama hiçbir zaman kopmadık.
Her bir araya gelişimizde eskisi gibiyiz, hiçbir fark yoktur buluşmalarımızda.
İzmir'de zorlandığım dönemleri de onlar sayesinde atlattım ben.
O okula girerken çok endişeliydim, çıktığımdaysa hayatımın 10 yılını daha oraya verebileceğimi düşünmüştüm.
Hala da söylerim.
Ben bu insanlarla, hayatımın en güzel 2 yılını yaşadım.
Geçtiğimiz gün de bana Arel'den yadigar, o dünyanın en güzel insanlarından biriyle birlikteydim.
4 yıl önce çekilen bundan bir önceki fotoğrafta, oradaki tek sarı kafa olan benim yanında olan hatundur bu.
Hala öyle yapışık bir haldeyiz işte.
Börgır'da fotoğraf çekilmeyeli de yüzyıllar olmuş, en son lisedeydim yahu.
Fırsat buldukça bu insanlardan bol bol bahsedeceğim :)
Harika anılar bunlar:)bu arada ikinizin resmine bakınca ABBA'nın kızlarına benzettim valla, benim sizin yaşlarda en sevdiğim gruptu...sevgilerimi bıraktım güzel kızım
YanıtlaSilben ilkokul8. sınıfa gidiyorum ve 8 sene hatta bazılarıyla 9 sene önceden arkadaştım şimdi göz gere göre ansıl ayrılacağım bilmiyorum.düşündüğümde doğazım düğüm oluyor.(bunları yazarken ağlıyorum.)
YanıtlaSilNe mutlu sana böyle güzel insanların dostluğunu kazanmışsın :))
YanıtlaSilBenim de yurt dışındayken çok arkadaşım vardı, bana yapyabancı bir ülkede zorluk çekerken elimden tuttular, yardım ettiler, yalnız bırakmadılar. Onlardan ayrılırken hepimiz hüngür hüngür ağlaştık. Şimdi onları çok ama çok arıyorum, çok özlüyorum...
İnsanın hayatında böylelerinin olması ne güzel... Zaman umarım değiştirmez bazı şeyleri ya da kişileri... Mutlu günler:)
YanıtlaSilyine şeker gibi yazmışsın.
YanıtlaSil:)
dünkü yazımda varsın görmediysen.
:)