Bakın Kim Geldi

Şebnem'in hala olmasını dört gözle bekliyorduk, daha zamanı vardı o yüzden herkes rahattı. Ta ki 2 gün öncesine kadar..
Öğlen 11'de, bir haber geldi. Meğer oğlan daha fazla sabredemeyecekmiş, geliyormuş :)
Apar topar, kalkıp hastaneye koştuk. Herkesleri topladıktan sonra, bekleyişlerimiz başladı.

Tağ akşama doğru doğum olacağını öğrenince, hemen lokumlarını hazırlamaya koyulduk.

Ve odasını hazırladık.

Hayatımda ilk defa yeni doğan bir bebek göreceğim fikri, karnımı ağrıttı ilk başta.

Altay'dan önceki bebeklerin ağlamaları, o kırmızı-mor karışımı tipleri.

Hağla da o etkiden çıkabilmiş değilim.

Bizimkinin kısık ağlaması ile, merdivenlerden indirildiğini görür görmez makinayı kaptığımız gibi çullandık üzerine.

 Ve..

Gördüğünüz üzre Altay'ın size selamı var.

Hiç de ağlamadan, usulca kıyafetleri giydirildi. Bir de böyle pozlarını aldık.

Mucize dediklerinde abarttıklarını düşünürdüm, ama böyle şahit olunca..

Sanırım mucizeden de öte bir şey.

Bir adet baba ve halayı görüyorsunuz.

Çocuğa mutantmış gibi bakmaları, yanına yaklaşmaktan korktukları için.

Öyle uzaktan meraklı gözlerle süzdük hep, hah.

Fotoğraftaki huzuru hissedebilirsiniz.

Bütün bunların yanı sıra.

Tamam evet, Altay'ın ve diğerlerinin doğuşu olağanüstü.

Sağlıklı olması her şeyin ötesinde belki.

Ama hepsinden öte benim en çok etkilendiğim şey başka.

Doğumu beklerken, Volkan abi (müstakbel baba) heyecanından ortalıklardan kayboldu durdu.

Doğum haberi geldiğindeyse, ağzından İkbal (müstakbel anne) ismi düşmedi.

Herkese İkbal Abla'yı sordu, her karşısına gelene İkbal nerede dedi.

İkbal iyi mi? Yanına gideyim. Nerede şimdi?

Onca karışıklığın, sevincin içinde onun en çok düşündüğü İkbal Abla'ydı.

Suratı telaşlı, sürekli onun ismi dilindeydi.

Maşallah diyin :)